Er is een zuchtje wind. De stad Olympia is uitgestorven. ‘‘O, vrouwe Alyss, ik heb genoeg van deze oorlog, al die bommen die op ons neer storten en veel slachtoffers treft.’’ Zegt Lynn. Lynn, het aardige, behulpzame meisje, natuurvriendelijk en goed voor de mensheid, nog zo jong, maar al zo volwassen. ‘‘Mijn trouwe Lynn, ik heb net als jij genoeg van deze oorlog, de verwoestende oorlog, ik wou dat het Olympische Spelen was, dan konden wij genieten van onze heerlijke luxe in huis, veilig, zonder dat enige bom onze stad raakt, zonder dat er weer een stervende valt.’’ ‘‘O, ja. Dat zal gelukkig niet lang meer duren vrouwe Alyss, over een paar dagen begint de Olympische Spelen, en dan zijn wij weer een paar rustige dagen vrij van de mannen, vrij van de oorlog. Ik verlang zo.’’ Er viel een kleine stilte waarnaa Lynn zei: ‘‘Alyss, zou ik u een vraag van eer mogen stellen?’’ ‘‘Het is mij een genoegen.’’ Antwoordt Alyss. ‘‘Waarneer komt de heer Avam thuis? Hij zou vast willen meedelen aan de Olympische Spelen in Olympia.’’ ‘‘Lynn Forressa Ysanna Morre Schis, mijn behulpzame, trouwe, eerlijke meisje. Ik zou graag op uw eervolle vraag willen antwoordden, maar ik heb echt geen idee hoe laat Avam Mioska Lavingo Salamoski van het leger thuis komt. Elke dag is het hopen of hij thuiskomt, hopen dat hij niet een van de slachtoffers is die door een schot is geraakt, door de keel is geschoten of een ander vreselijke verzieking van z’n leven is ondergegaan. Maar ik zit vol moed. Ik vertrouw er met mijn ziel en hart op dat hij blijft leven. Hij heeft zelf gesproken dat hij het voor mij deed. Tot zijn leven weg was. En ik denk ook wel dat hij wilt meedelen aan de Olympische Spelen in Olympia. Dat doet hem altijd goed.’’
Voordat Lynn kan antwoordde wordt de deur opengetrokken. Mannen met schietwapens richten hun pistool* op ons. ‘‘Meekomen!’’ Roept een jonge man met een grote muts op zijn hoofd en glanzende zwarte ogen. Die ogen, ze trokken me aan, zo zwart als de nacht, kon je wel zeggen. Zo zwart als de pijn van een pistool die in je keel schiet. Zo zwart, vol haat.
Ik kijk bang naar Alyss en die kijkt zelfverzekerd naar de mannen. Ze loopt naar ze toe en wenkt mij. ‘‘Lynn, kom maar, als deze mannen ons weg willen dan doen we dat. We gaan met ze mee.’’ Even sta ik verbaasd, hoe kon Alyss zich zomaar overgeven? Dat was echt niks voor haar. De mannen leken ook een beetje verbaast maar probeerde het te verbergen en al snel hadden ze zich vermand. Een traan schoot m’n oog in. Hij bleef op m’n oog rand balanceren, maar hij ging terug, mijn oog in. De man met de zwarte ogen zag het en trok me naar zich toe. ‘‘Meisje, luister naar haar en ga mee, dat ik beter voor je, ik zweer het.’’ Zei hij, ‘‘Ik spreek je nog wel.’’ Fluisterde hij er zacht aan toe. Ik liep gehoorzamend achter ze aan en we werden in een kar geduwd. Er zat een soort overdekking over en de kar werd getrokken door paarden. Onze handen werden achter onze rug vastgeklemd en we werden aan elkaar vastgebonden. Ik voelde me er niet goed bij. Wat was er met ons? Wij hadden toch niks gedaan. Wij waren toch niet een soldaat ofzo. Nee, dan waren we gelijk doodgeschoten. Er was iets met ons. Meestal lieten ze vrouwen gewoon met rust. Wat zal Avam welniet denken als hij terugkwam in een leeg huis? Hij zal vast wel op onderzoek uitgaan, dat is typisch iets voor hem. Hij zou ons vast vinden.
Maar die avond kwam Avam niet thuis, hij was vermoord. En dat zullen wij nooit weten. Nooit.
We weten alleen dat hij niet bij de Olympische Spelen aanwezig was. Meer niet.
Het was een lange rijs. We zaten de hele tijd omklemd aan elkaar en het touw begon bij mij te klemmen. ‘‘Alyss,’’ Zei Lynn, ‘‘ik ben bang. En waarom ging je zo gemakkelijk mee?’’ ‘‘Lieverd, iedereen is bang in deze tijden en ik ging mee om precies dezelfde reden, ik was bang.’’ ‘‘O…’’ ‘‘Misschien had je dat niet gedacht want ik straalde zelfverzekerdheid uit, i know. Maar ik ben ook bang lieverd, je bent niet de enige.’’ ‘‘Dan zijn we samen bang.’’ Zegt Lynn aardig. Alyss glimlacht. ‘‘Lieverd, ik hou van je.’’ ‘‘Ik ook van jou schat.’’ Op dat moment staat de auto stil en komen er mannen met pistolen, knuppels en andere gevaarlijke dingen aan. De man met de zwarte ogen zie ik niet. Er komt iemand en die haalt Alyss en ik uit elkaar. Hij pakt mij stevig vast en loopt met me mee naar buiten. ‘‘Alyss!!! Alyss!!!’’ Roep ik. De man legt z’n hand op m’n mond en loopt verder. Mijn geluid wordt gedeisd. Ze brengen me naar een cel. Er staat een bed, een wc en zelfs een douche! Wat een luxe. Ik had wel verwacht dat we naar een soort van cel werden gebracht, en dat er heel veel vrouwen in al die cellen stonden, maar nee. Ik zag geen enkele vrouw. Veel mannen keken met vragende blikken naar mij. Dat waren vast soldaten, soldaten die voor onze stad vechten. Ze lieten me achter in mijn cel en ik ging op m’n bed zitten. En nu? Wat nu? Ik had geen idee. Ik liep naar de tralies. ‘‘Hoi.’’ Riep ik door de cellen heen. Ik hoorde wat gegrom. Toen zag ik dat er een jongen van ongeveer net zou oud als ik naar zijn cel tralies toe kwam. ‘‘Hey, wat doe jij hier? Er worden normaal geen vrouwen gevangen, of ben jij de… de…’’ Verder kwam hij niet. Zijn stem trilde terwijl hij het zei. ‘‘Je bent best mooi.’’ Zei hij toen. Ik liep rood aan. ‘‘Owh, verwacht je niet van dat soort complimentjes, bij ons in de stad fluitte elke jongen naar een meisje, ongeveer vijftien keer per dag.’’ ‘‘O, dus je meent het niet?’’ Zei ik kill. ‘‘Wel, dat zeg ik toch niet? Je bent bloedmooi.’’ ‘‘Tssk zal wel! Ik ben het nu al zat in deze verrotte cel! Sorry maar ik doe alleen beleeft tegen Avam en Alyss!’’ ‘‘Ehm, oke. Leuk voor je.’’ Ik ging weer terug de cel in en ging op m’n bed liggen. Ik deed m’n ogen dicht, en viel in slaap. Ik werd na een paar uurtjes wakker door een aantal mannen. Ze trokken me omhoog en ik dacht dat ze me kwaad wouden doen. Maar daarna behandelde ze me als een prinsesje! Ik moest met ze mee naar een kamer, waar ik op een stoel ging zitten. Ze deden nog veel meer dingen en ik begon te twijfelen of dit toch niet iets goed was. Maar al snel wist ik dat het fout was. Alyss was aan het plafond geketend met zware kettingen. ‘‘Mijn lieve Alyss! Wat is er met u gebeurd?’’ ‘‘Schatje, dit is niet goed. Ik heb het je nooit verteld, maar jij bent de… de legendarische Starwer van Olympia, en de soldaten willen dat je aan hun kant staat na dat je wat test hebt gedaan, en ze gaan je ondervragen, en mij martelen. Schatje ik hou van je.’’ ‘‘Ik ook van u, maar, moet ik nu mee naar de Olympische Spelen?’’ ‘‘Ja, maar niet kijken. Het is heel onfris!’’ ‘‘Nee, dat wil ik niet. Ik wil een gewone vrouw zijn. Een gewone vrouw die lekker kletst met haar trouwe moeder. Samen lekker dingen doen. Maar niet samen gemarteld worden. De deur ging open. Een ronde man met een zwart uniform aan en met… hakken!? ‘‘Ehm… Meneer, waarom draagt u hakken?’’ Vroeg Lynn. ‘‘Dat is een eer voor Goi, mijn zelfverzonnen god! Maar hij bestaat wel.’’ ‘‘Pff, zal wel.’’ ‘‘LYNN FORRESSA YSANNA MORRE SCHIS! Niet zo onbeleefd tegen deze heer.’’ Zei Alyss. ‘‘En jij houdt je bek dicht Alyss.’’ ‘‘Mmm…maarr..rr, jij bent het! Kost! Broer! Ik heb je gemist, waar hing je al die tijd uit?’’ ‘‘Ik wou uit de buurt van jou blijven Alyss. Maar jou dochtertje is iets te belangrijk voor ons. Daarmee kunnen we de oorlog winnen. Daarmee overwinnen we alles.’’ ‘‘Hallo, ik zit hier hoor. Ik hoor alles.’’ Zegt Lynn. ‘‘Ach tuurlijk meid. Je bent al een echte vrouw. Net zo waardeloos.’’ Zei de broer van Alyss. Lynn kon haar ogen niet geloven. Had Alyss een broer?! Dat is mijn oom! En zo onbeleefd? ‘‘Ik heb zin je te slaan.’’ ‘‘Doe maar niet.’’ ‘‘Toch heb ik de neiging.’’ ‘‘Brutaal nest.’’ Mompelt Kost. Alyss kijkt toe terwijl wij bek vechten en er schieten tranen in haar ogen. ‘‘Schatje, ik wou als je 14 was het je gaan vertellen. Want je moet ook trainen. Want je krijgt binnenkort krachten. Krachten die mannen ook krijgen maar dan sterker. En uiteindelijk moet je ook mee doen met de Olympische Spelen. Ik ben een slechte moeder geweest.’’ Lynn begint te huilen en Kost draait met z’n ogen. ‘‘Als jullie uitgehuild zijn kom ik terug. En Lynn, je bent niet de enige hoor. Je hebt 5 mede kinderen die hetzelfde hebben, maar dan andere krachten. Jij in de Olympische Spelen, dus, kracht, snelheid, enzovoort en Saïsha heeft ze al wat meer ontwikkeld. Die Olympische Spelen krachten krijgen ze allemaal. Verder krijgen jullie wat van jezelf. Iets wat niemand anders durft te dromen. Als we jullie alle 6 hebben verzameld, dan gaan we naar de Olympische Spelen en trainen jullie daar voor de oorlogen.’’ Lynn was inmiddels opgehouden met huilen. Ze keek op. Dus hij wou ons alleen maar om te winnen? Maar als we meehelpen… dan was er wel een einde aan de oorlog... dus, ik ging helpen. Maar wat daarna? Wat als ze de oorlog hadden gewonnen, wat ging hij dan met ons doen? In plaats van dat te vragen vroeg ik: ‘‘Hoe wil je ons in 5 dagen bij elkaar halen?’’ ‘‘Simpel ik heb er al 3. En ik weet waar die andere 2 zijn. Daar zijn ze nu naar op weg.’’ Ik dacht weer aan de man met de zwarte ogen. ‘‘Wie was die man met die akelig zwarte ogen?’’ Schoot er uit mijn mond. ‘‘Wie? O wacht, hij… Hij is pas net lid en hij zit in de afdeling ‘Stagere’.’’ ‘‘Hoe heet hij?’’ ‘‘Lars.’’ Zei Kost wantrouwig. Hij vertrouwde het niet helemaal. Alyss keek verdrietig toe. Dit had ze zo graag zelf willen vertellen. Lars… Het klonk zo bekend in de oren. Op de manier hoe Kost het uitsprak. Ik wist gewoon dat het en bekende was. Alyss hield haar mond en keek zwijgend toe. Waarschijnlijk waren dit mijn laatste dagen. Met Lynn gingen ze van allemaal experimenteren, en mij zouden ze als ze genoeg informatie hadden door de keel snijden. Kost klapte in z’n handen en er kwamen allemaal mannen en die pakte ons weer beet. Splitste ons en brachten ons weer naar onze eigen cel. ‘‘Ik lette niet op alle mannen die mij weer aankeken, ik ging liggen op m’n ben en dacht na, dat was wat ik deed. Ik hoorde bij de 6! Ik had er een keer eerder over gehoord maar ik wist echt niet dat ik er een was. Ze zouden me over 5 dagen gaan trainen. Gatver, ik moest meedoen aan de Olympische Spelen! Hopelijk een aparte vrouwen ofzo. Ik ga echt niet met al die naakte mannen meedoen. Kost zei wat over een Saïsha, zal dat…? Het moest wel. Hij zei: ‘…en Saïsha heeft ze al wat meer ontwikkeld.’ Dus het moest wel. En wat ging er met Alyss gebeuren? Mijn lieve, behulpzame moeder. Ze deed alles voor me. Maar Kost was duidelijk niet zo dol op haar.
Een paar dagen zat ik daar in m’n cel, af en toe wat niet bijzondere gesprekjes maar het grootste deel van de tijd trainde ik. Vandaag was de 4e dag. Rond 12 uur kwam iemand me eten brengen, de man met de zwarte ogen! Ik keek naar hem. ‘‘Jij hebt me toch meegenomen?’’ Zei ik zachtjes, ‘‘Ik moest mee van jou, je zei dat het beter voor me was.’’ ‘‘Dat is het ook, als je nu daar thuis zat, was je allang dood.’’ ‘‘Owh… Maar, ik weet het niet hoor. Zit jij in ons leger of in die van de tegenstander, waar ik nu dus ben.’’ ‘‘Ik weet het niet, ik ben door jullie leger gestuurd, maar ze hebben het contact verbroken doordat ze dachten dat ik nu hier hoorde, en daardoor twijfel ik.’’ ‘‘Mm… oke, kan ik je wat vragen?’’ ‘‘Tuurlijk, best.’’ ‘‘Wat doen ze allemaal met de Olympische Spelen?’’ ‘‘O vooral rennen. Dan moet je bijvoorbeeld 500 meter rennen en wie dan het snelste is heeft gewonnen, en krijgt dan iets enzo. En daar zijn dan meerdere rondes van, snapje?’’ ‘‘O oke, ik snap het. Moet ik dus… rennen?’’ ‘‘Jep.’’ ‘‘Nou leuk.’’ Mompelde ik sarcastisch. De man begon te lachen: ‘‘Als ze jullie alle 6 hebben willen ze jullie krachten gaan bundelen en de wereld gaan overheersen, en het liefst willen ze dan ook nog jullie hersenspoelen en als dat allemaal gebeurd is killen ze jullie. Die Olympische Spelen is alleen een oefening of jullie het echt zijn, en trouwens, je moet verkleed als man, Saïsha en Kisherda ook hoor, maar ik zeg het gewoon. Maar ik moet gaan, dit valt teveel op. Zie je later girl.’’
De vijfde dag was aangebroken. Ik werd al snel uit m’n bed gehesen en ze begonnen me te verkleden in een man. Ik zag twee meisjes met wie hetzelfde gebeurde, dat zouden we Saïsha en Kisherda zijn. Het eindresultaat was echt goed! Afgezien dat ik naakt moest zijn vond ik het niet heel erg tot nu toe. We moesten goed eten en om 12 uur gingen we naar de plek waar de Olympische Spelen plaatsvonden. Misschien kwamen we Avam wel tegen! Maar Kost had gezegd dat als we bekenden zagen niks mochten laten merken. Wel gewoon beleefd gedag zeggen enzo. Opeens schoot er wat door m’n hoofd. Waar was Alyss? Ik had er na dag 1 niet meer gezien of gesproken. Ik vroeg het aan Kost: ‘‘Waar is Alyss?’’ ‘‘In haar cel.’’ Zei Kost kill. ‘‘Eh... oke.’’
Daar aangekomen begonnen we meteen. We moesten in de houding staan die we in korte tijd hadden geleerd en we hoorden het startsignaal. Mijn start was minder maar al snel haalde ik meerdere mensen in. Ik hoorde het publiek joelen en juichen en ik zag dat ondertussen de vlam was aangestoken. ‘‘Rennen! Rennen!’’ Riep er een stem in mezelf, misschien kwam je die man met zijn zwarte ogen nog wel tegen. ‘‘Rennen!’’ Zei die stem weer, ‘‘Rennen!’’ ik rende als een gek en ik begon voorop te raken. Ik zag dat Saïsha voorop rende en op haar hielen liep Kisherda. Ik zag daarachter een jongen die ik eerder had gezien, waarschijnlijk ook een van de 6. Daarachter rende een onbekende en daarachter weer een lid van de 6. Daarna kwam een hele kudde mensen en die begon ik langzaam maarhand in te halen. ‘‘Rennen!’’ ik haalde een van mijn soortgenoten in, en al snel was ik voor Kisherda. Saïsha was moeilijker en ik werd 2e . Mensen joelden en juichten en beloonden ons. Ik keek om me heen. Geen Avam. We moesten alweer naar de tweede wedstrijd. Daar stond de man met de zwarte ogen mij op te wachten. Blijkbaar wisten Saïsha, Kisherda en de andere ook het plan want we begonnen allemaal naar hem toe te rennen. Ik pakte zijn hand en hij werd meegesleurd. Het begin van onze vluchtrijs was begonnen. ‘‘En nu snel weg hier!’’ Riep de man. ‘‘Eerst Alyss halen!’’ Riep ik en de man knikte na een kleine aarzeling. ‘‘Kinderen! Koers naar links!’’ Riep hij en onze vlucht was begonnen. We waren nu officieel op de vlucht voor het kwaad.
